Mijn trouwe volgers hebben gemerkt
dat het op dit blog wel heel stil was...
- Dit is een bericht dat wel even binnen komt,
lees het rustig want het is veel,
maar het is voor mij belangrijk
dat ik het kan delen -
Vorige week, de nacht van zondag op maandag
kreeg ik telefoon dat Aranka na hevige hoofdpijn
ineens nergens meer op reageerde.
De hulpdiensten waren al ter plaatse en
ze gingen haar zo snel mogelijk naar
het ziekenhuis brengen.
Toen ik bij de spoed arriveerde hadden ze
al een hersenscan gedaan en hadden ze
gezien dat er een hersenbloeding was en dat
ze onmiddellijk een lange delicate
operatie moesten uitvoeren.
Het waren spannende uren, er volgde
spannende dagen en nachten
met veel onzekerheden, nog steeds.
Maar ondertussen is Aranka van de
intensive care naar de medium care verhuist.
Ze wordt heel nauw opgevolgd,
maar ze is zo sterk en positief en
dankbaar dat ze er nog is. 💜
Ze kan ondertussen praten,
wat bewegen en ze zet elke dag stapjes
vooruit. Het zal nog een lange revalidatie
zijn maar we hebben 200% hoop dat
het haar gaat lukken.
Het is een heftige week geweest met
veel emoties.
De telefoon staat hier roodgloeiend
want het nieuws ging snel de ronde,
iedereen is erg geschrokken.
We worden gedragen door
familie en vrienden die ons steunen.
Er zijn afgelopen dagen heel wat
kaarsjes 🕯️gebrand en ik heb veel
paarse hartjes 💜 ontvangen.
Ik begon in het begin van de week met
het maken van een tekening voor haar.
Elke dag verzette het even mijn gedachten.
Eerst een potlood tekening ✏️,
dan werd het een tekening in zwart-wit en
dan kleurde ik ze in. Ik voelde telkens
veel verbinding met Aranka.
Ik zag mijn tekening evolueren,
maar ook Aranka.
Het gaf me moed en kracht.
Aranka is een zonnetje ☀️ en
ze wordt zo geliefd. 💜
Maandag was er regen en heel veel verdriet
en verslagenheid.
Maar vanaf dat Aranka ontwaakte uit
haar coma op dinsdag, heeft elke dag de
zon ☀️ geschenen en dat gaf me kracht en
zoveel hoop dat Aranka - ons zonnetje ☀️
weer terug gaat komen.
We kunnen nog niet vooruitkijken,
maar hoe Aranka nu al is, is
eigenlijk al een wonder.
Ik zie de Aranka-fonkeling al in
haar ogen, ze stelt veel vragen over de
buitenwereld en droomt over dingen
die ze mag en kan doen als ze sterker is.
We mogen haar elke dag een kort bezoekje
brengen want ze is heel moe, krijgt nog
heel veel pijnmedicatie en is
constant misselijk.
Onze bezoekjes doen haar enorm
deugd en als ik groetjes, hartjes over doe van
iedereen, die aan haar denkt, voel je dat
haar dat enorm veel kracht geeft.
Sinds gisteren lees ik elke dag
een boekje voor over elfjes en dwergen.
Daar had ze zelf achter gevraagd
" Zo kan ik aan mooie dingen denken. " zei ze.
De verpleegsters vonden het raar dat ze
kinderboeken op haar bedtafeltje heeft liggen en
geen grote mensen boeken. Maar ze
zegt duidelijk waarom en de verpleegsters
hebben haar al voorgelezen uit de
prachtige boeken met korte verhalen
op rijm en ze heeft al mooie dromen gemaakt.
" Mama, ik droomde dat we een wandeling
zijn gaan maken in het bos en dat we
mooie vogels zagen. "
Dat gaan we doen, daar houden we ons
aan vast! Bij elke stap daar naartoe
zal ik haar hand vast houden.
Ze beseft dat haar leven nu even op
pauze staat - geen examens, geen plannen
met vrienden, maar ze staat er wel op
dat onze levens gewoon verder gaan.
Ik ga dus zeker mijn blog weer oppakken,
ik heb dat ook nodig, maar eerst moest ik
dit bericht - het moeilijkste ooit -
geschreven krijgen.
Het is lang... dat besef ik en veel,
maar het doet me ook deugd.
Dag per dag, met veel moed
gaan we de toekomst tegemoet.
Een vriendin stuurde me gisteren
een mooi bericht en daar wil ik
graag mee afsluiten.
Soms liggen er zware stenen op ons pad,
maar gelukkig zijn jullie ervaren
wandelaars.
☀️💜☀️💜☀️💜☀️💜☀️
